Układ Słoneczny - Planety

Układ Słoneczny (eng. Solar System)

– Układ planetarny  składający się ze Słońca i powiązanych z nim grawitacyjne ciał niebieskie Ciała te to osiem Planet, 173 znanych księżyców planet, pięć planet karłowatych  i miliardy (a być może nawet biliony) małych ciał układu słonecznego , do których zalicza się planetoidy, komety, meteroidy i pył międzyplanetarny.

Układ Słoneczny

Planety:
1. Merkury

 najmniejsza i najbliższa Słońcu planeta Układu Słonecznego. Jako planeta wewnętrzna znajduje się dla ziemskiego obserwatora zawsze bardzo blisko Słońca, dlatego jest trudna do obserwacji. Mimo to należy do planet widocznych gołym okiem i była znana już w starożytnośći Merkurego dojrzeć można jedynie tuż przed wschodem lub tuż po zachodzie Słońca.

Merkury – podstawowe informacje o planecie

Średnia odległość od Słońce	57 909 176 km (0,38709893 AU)
Obwód orbity	0,360 × 1012 m (2,406 AU)
Mimośród	0,20563069
Peryhelium	46 001 272 km (0,30749951 AU)
Aphelium	69 817 079 km (0,46669835 AU)
Rok gwiazdowy	87,96935 dni (0,240847 lat)
Obieg synodyczny	115,8776 d
Średnia prędkość orbitalna	47,36 km/s
Maksymalna prędkość	58,98 km/s
Minimalna prędkość	38,86 km/s
Nachylenie orbity względem ekliptyki	7,00487° (3,38° względem równika słonecznego)
Satelity naturalne	brak
Charakterystyka fizyczna
Średnica na równiku	4879,4 km (0,383 Ziem)
Powierzchnia	7,5 × 107 km2 (0,147 Ziem)
Objętość	6,1 × 1010 km3 (0,056 Ziem)
Masa	3,3302 × 1024kg
Gęstość	5,427 g/cm3
Przyspieszenie grawitacyjne na równiku	3,701 m/s2 (0,376 g)
Prędkość ucieczki	4,3 km/s
Prędkość kątowa	10,892 km/h (na równiku)
Okres rotacji	58d 15h 26m
Deklinacja	61,45°
Albedo	0,06
Średnia temp.	623 K (dzień) 103 K (noc)
Temperatura powierzchni	90 K(min) 440 K(śred.) 700 K(max)
Skład atmosfery
Ciśnienie atmosferyczne	10-12 hPa
Tlen	42 %
Sód	29 %
Wodór	22 %
Hel	6 %
Potas	0,5 %
Argon, dwutlenek węgla, woda, azot, ksenon, krypton, neon	0,5 %

Rok na Merkurym to zaledwie 88 dni
Jeden dzień na Merkurym trwa 176 ziemskich dni. Merkury ma również najwyższą ekscentryczność z orbity wszystkich planet – jego odległość od Słońca waha się w zakresie od 46.000.000 km do 70.000.000 km

Merkury jest najmniejszą planetą w Układzie Słonecznym
Jedna z pięciu planet widocznych gołym okiem, Merkury posiada średnicę równika 4879 kilometrów, w porównaniu z 12.742 kilometrami na Ziemi.

Merkury jest drugą najgęstszą planetą
Pomimo niewielkich rozmiarów Merkury jest bardzo gęstą planetą. Każdy centymetr sześcienny ma gęstość 5,4 g, tylko Ziemia ma większą gęstość. Jest to w dużej mierze spowodowane faktem, że planeta jest złożona głównie z metali ciężkich i skał.

Merkury ma nierówną powierzchnię
Żelazny rdzeń planety chłodzi i jest zwarty, o tyle powierzchnia planety stała się pomarszczona. Naukowcy owe nierówności nazwali zmarszczkami – „Lobate Scarps” – osiągają one wielkość do mili, a rozciągać się mogą na setki kilometrów długości. 

Merkury ma płynne jądro
W ostatnich latach naukowcy z NASA będą ustalać, czy czasami uznawane za stałe żelazne jądro Merkurego może w rzeczywistości być stopione. Zwykle rdzeń mniejszych planet chłodzi się szybko, ale po szeroko zakrojonych badaniach, wyniki nie były zgodne z oczekiwanymi. Naukowcy uważają, że rdzeń zawiera lżejsze elementy, takie jak siarka, które obniżają temperaturę topnienia materiału rdzenia. Szacuje się, że rdzeń Merkurego stanowi 42% jego objętości, podczas gdy jądro Ziemi stanowi 17%.

Merkury jest dopiero drugą z najgorętszych planet
Pomimo, że znajduje się dalej od Słońca, Wenus osiąga wyższe temperatury. Powierzchnia Merkurego, która jest zwrócona w kierunku Słońca, może osiągać temperaturę do 427 ° C, podczas gdy na drugiej stronie może ona spaść nawet do -173 ° C. Wynika to z faktu, że Merkury nie posiada atmosfery odpowiedzialnej za regulację temperatury.

Merkury jest planetą z największą ilością kraterów w Układzie Słonecznym
W przeciwieństwie do wielu innych planet, które często się regenerują podczas naturalnych procesów geologicznych, powierzchnia Merkurego jest pokryta kraterami. Są one spowodowane licznymi spotkaniami z planetoidami i kometami. Większość merkuriańskich kraterów jest nazwana na cześć znanych pisarzy i artystów. Każdy krater mający średnicę większą niż 250 km określany jest jako basen. Caloris Basin jest największym kraterem uderzeniowym na Merkurym, mającym około 1550 km średnicy, a został on odkryty w 1974 roku przez sondę Mariner 10.

Tylko dwa statki kosmiczne kiedykolwiek odwiedziły Merkurego
Ze względu na bliskość Słońca, Merkury jest trudną do zbadania planetą. W trakcie 1974 i 1975 Mariner 10 przeleciał przez powierzchnię Merkurego trzy razy i w tym czasie odwzorował prawie połowę powierzchni planety. W dniu 3 sierpnia 2004 roku sonda Messenger została wystrzelona z Cape Canaveral Air Station i był to pierwszy statek kosmiczny, który odwiedził tą planetę od połowy lat 70. ubiegłego stulecia.

                                                                                    

Merkury został nazwany na cześć rzymskiego posłańca bogów
Dokładna data odkrycia Merkurego jest nieznana. Pierwsza historyczna wzmianka pochodzi od Sumerów, a było to około 3000 roku pne.

Merkury ma pewien rodzaj atmosfery
Merkury posiada tylko 38% grawitacji Ziemi. Pomimo faktu, że emitowane gazy uciekają w przestrzeń, są one stale uzupełniane w tym samym czasie przez te niesione przez wiatry słoneczne, rozpad promieniotwórczy i pył spowodowany mikrometeorytami.

2.Wenus

 Wenus jest jedną z czterech planet skalistych w Układzie Słonecznym. Pod względem wielkości i masy jest bardzo podobna do Ziemi, przez co często opisywana jest jako siostra naszej planety. Średnica Wenus jest zaledwie o 650 km mniejsza od ziemskiej, a jej masa jest równa 81,5% masy Ziemi. Jednakże warunki na powierzchni Wenus różnią się diametralnie od tych na Ziemi, ze względu na gęstą atmosferę złożoną głównie z dwutlenku węgla. Stanowi on 96,5% masy atmosfery
W, podczas gdy pozostałe 3,5% to głównie azot.

Wenus nazywana jest Gwiazdą Poranną (Jutrzenką) albo Gwiazdą Wieczorną, gdyż wiąże się to z okresem widoczności – w nocy przez ok. 3 godziny przed wschodem lub po zachodzie Słońca. Nazwa planety wywodzi się od rzymskiej bogini miłości – Wenus.

 Słowo planeta wywodzi się od starożytnego greckiego słowa πλάνητης, co oznacza wędrowca, który przechodzi między gwiazdami.

Wenus klasyfikuje się jako planetę typu ziemskiego ze względu na jej skalistość. Często spotykane określenie jako „planety bliźniaczej” lub „siostry Ziemi” spowodowane jest podobnym składem chemicznym, wagą oraz wielkością planet.

Wenus posiada kontynenty, góry oraz kratery. Na jego powierzchni dominuje krajobraz wulkaniczny, którego skały pokryte są ok. metrową warstwą pyłu wulkanicznego.

                               

Brak pola magnetycznego
Obecnie krajobraz planety to pokryte pyłem skały, które świadczą o jego pustynnym oraz suchym charakterze. Istnieje duże prawdopodobieństwo dysocjacji wody w atmosferze, jednak ze względu na brak pola magnetycznego wiatr słoneczny wywiał wodór w przestrzeń międzyplanetarną. Na powierzchni planety ciśnienie jest mniej więcej 92 razy większe niż te na powierzchni Ziemi.

Planeta jest pokryta przez chmury pary wodnej i kwasu siarkowego, przez co jej powierzchnia nie jest widoczna z zwykłego teleskopu astronomicznego.

Wenus jest najgorętszą planetą w Układzie Słonecznym pomimo faktu, że znajduje się dalej od Słońca jak Merkury. Temperatura na powierzchni Wenus wynosi około 860° Fahrenheita lub 460° Celsjusza.

 Atmosfera planety
Wenus pokrywają odbijające światło chmury kwasu siarkowego w nieprzeźroczystej warstwie, przez co obserwowanie planety w świetle widzialnym nie jest wykonalne standardową aparaturą. Posiada ponadto najgęstszą atmosferę w planet skalistych znajdujących się w naszym Układzie Słonecznym, a głównym składnikiem atmosfery jest dwutlenek węgla. Na planecie nie ma obiegu węgla, powodującego wiązanie tego pierwiastka w skałach. Według obecnych badań nie znaleziono także żadnych oznak organizmów żywych. Jedna z hipotez głosi, że na powierzchni Wenus znajdowały się w przeszłości oceany, jednak na skutek podwyższenia temperatury uległy one wyparowaniu.

• Planeta ma podobne fazy jak księżyc, ponieważ orbita Wenus znajduje się pomiędzy Ziemią a Słońcem. Kiedy Wenus pokazuje się jako półksiężyc, jest one najjaśniejsza, gdyż znajduje się najbliżej Ziemi.
• Znajduje się najbliżej Ziemi i jest porównywalna wielkościowo. Średnica Ziemi (na równiku) wynosi 12.760 km lub 7926 mil. Średnica Wenus wynosi 12.103 km lub 7520 mil.
• Sprawia wrażenie większej planety od Ziemi ze względu na bardzo głęboką warstwę gazów otaczających planetę.
• Podobnie jak Merkury, nie posiada księżyców.
• Wenus znajduje się w odległości 67 mln mil lub 108 mln km od Słońca.
• Wenus okrąża Słońce w 262 dni. Dla porównania okres obiegu Ziemi wynosi 365 dni.
  
  
  W 1975 roku Związek Radziecki wysłał dwa lądowniki kosmiczne na Wenus – Wenera 9 i Wenera 10. Lądowniki te były pierwszymi, którym udało się dotrzeć do powierzchni planety i które wykonały zdjęcia powierzchni planety.
  Agencja kosmiczna NASA przy użyciu zaawansowanych systemów radarowych wykonała pełną mapę powierzchni Wenus w 1993 roku (statek kosmiczny Magellan). 
  
  

  Średnia odległość od Słońce	108 208 926 km (0,72333199 AU)
  Obwód orbity	0,680 Trn (tera) (4,545 AU)
  Mimośród	0,0067
  Peryhelium	107 476 002 km (0,71843270 AU)
  Aphelium	108 941 849 km (0,72823128 AU)
  Rok gwiazdowy	224,70096 dni (0,6151977 lat)
  Synodyczny okres obiegu	583,92 d
  Średnia prędkość orbitalna	35,020 km/s
  Maksymalna prędkość	35,259 km/s
  Minimalna prędkość	34,784 km/s
  Nachylenie orbity względem ekliptyki	3,39471° (3,86° względem równika słonecznego)
  Satelity naturalne	brak
  Charakterystyka fizyczna
  Średnica wokół równika	12 103,7 km (0,949 średnicy Ziemi)
  Powierzchnia	4,60 × 108 km2 (0,902 pow. Ziemi)
  Objętość	9,28 × 1011 km3 (0,857 obj. Ziemi)
  Masa	4,5352 × 1024kg (0,815 masy Ziemi)
  Gęstość	5,204 g/cm3
  Przyspieszenie grawitacyjne na równiku	8,87 m/s2 (0,904 g)
  Prędkość ucieczki	10,36 km/s
  Prędkość kątowa	6,52 km/h (na równiku)
  Okres obrotu	-243,0185 d
  Nachylenie osi	2,64°
  Deklinacja	67,16°
  Albedo	0,65
  Temperatura powierzchni	-45° C(min) 464° C(śred.) 500° C(max)
  Skład atmosfery
  Ciśnienie atmosferyczne	9321,9 kPa
  Dwutlenek węgla	96 %
  Azot	3 %
  Dwutlenek siarki, para wodna, tlenek węgla, argon, hel, neon, grupa karbonylowa, chlorowodów, fluorowodów	śladowe

  
  3.Nasza planeta, Ziemia
  

  Średnia odległość od Słońce	149 597 887,5 km (1,000000011 AU)
  Obwód orbity	0,940 × 109 km (6,283 AU)
  Ekscentryczność orbity	0,016 710 219
  Mimośród	0,01671022
  Peryhelium	147 098 074 km (0,9832899 AU)
  Aphelium	152 097 701 km (1,0167103 AU)
  Rok gwiazdowy	365,25696 dni (1,0000191 lat)
  Średnia prędkość orbitalna	29,783 km/s
  Maksymalna prędkość orbitalna	30,287 km/s
  Minimalna prędkość orbitalna	29,291 km/s
  Nachylenie orbity względem ekliptyki	0,00005° (7,25° względem równika słonecznego)
  Satelity naturalne	1 - Księżyc
  Charakterystyka fizyczna
  Średnica równikowa	12 756,270 km
  Średnica biegunowa	12 713,500 km
  Przeciętna średnica	12 745,591 km
  Spłaszczenie	0,003352861
  Przeciętny obwód	40 041,455 km
  Powierzchnia	510 065 284,702 km2
  Powierzchnia lądu	148 939 100 km2 (29,2%)
  Powierzchnia wody	361 124 400 km2 (70,8%)
  Objętość	1,0832 × 1012 km3
  Masa	5,9736 × 1024kg
  Gęstość	5,515 g/cm3
  Przyspieszenie ziemskie na równiku	9,780 m/s2 (0,99732 g)
  Prędkość ucieczki	11,186 km/s
  Prędkość liniowa na równiku	1674,38 km/h
  Prędkość kołowa	15°/h (7,272 × 10-5 rad/s)
  Okres obrotu	-243,0185 d
  Nachylenie równika względem płaszczyzny orbity	23,439281°
  Deklinacja	90°
  Albedo	0,367
  Temperatura powierzchni	185 K-(-88,3° C)(min) 287 K- 14° C(śred.) 331 K - 57,7° C(max)
  Skład atmosfery
  Azot	78,08%
  Tlen	20,94%
  Argon	0,93%
  Dwutlenek węgla, para wodna	śladowe ok. 0,1%

  
   Coraz wolniejszy obrót Ziemi
  Spowolnienie obrotu dzieje się niemal niezauważalnie – jest to około 17 milisekund na sto lat, choć tempo nie jest jednolite. Szacuje się, że przy tym tempie za 140 000 000 lat dzień będzie trwał 25 godzin.
  
  Ziemia była kiedyś uważana za centrum wszechświata
  Ze względu na pozorne ruchy Słońca i planet w odniesieniu do ich punktu widzenia, starożytni uczeni uważali, że Ziemia pozostaje statyczna, podczas gdy inne ciała niebieskie krążą w kołowych orbitach wokół niego. W końcu pogląd ten został obalony przez Mikołaja Kopernika.
  Ziemia posiada potężne pole magnetyczne
  Zjawisko to jest spowodowane przez rdzeń składający się głównie z niklu i żelaza w połączeniu z jego szybkim obrotem. Pole magnetyczne chroni Ziemię przed skutkami wiatru słonecznego (magnetosfera).
  Jest tylko jeden naturalny satelita Ziemi
  Księżyc to dopiero piąty największy naturalny satelita w Układzie Słonecznym. Największym księżycem jest satelita Jowisza – Ganimedes. Ziemia jest jedyną planetą wewnętrzną z grupy Merkury, Wenus, Ziemia i Mars, która posiada jednego dużego satelitę – Księżyc. Mars ma dwa bardzo niewielkie księżyce. Merkury i Wenus natomiast ich nie posiadają.
  Ziemia jest jedyną planetą której nazwa nie pochodzi od bóstwa
  Pozostałe siedem planet w naszym Układzie Słonecznym jest nazywanych od rzymskich bogów i bogiń. Jednak tylko Merkury, Wenus, Mars, Jowisz i Saturn zostały nazwane w czasach starożytnych, gdyż były one widoczne gołym okiem. Rzymska metoda nazewnictwa planet została wstrzymana po odkryciu Urana i Neptuna.
  Z wszystkich planet w naszym Układzie Słonecznym, Ziemia posiada największą gęstość
  Gęstość Ziemi w poszczególnych miejscach jest zróżnicowana – rdzeń metalowy ma gęstość większą od skorupy. Średnia gęstość Ziemi wynosi około 5,52 grama na centymetr sześcienny.
  Charakterystyczna atmosfera planety
  Atmosfera planety składa się w 21% z tlenu. Ziemia jako jedyna planeta posiada wodę na jej powierzchni. Atmosfera dzieli się na pięć warstw – troposferę (ok. 80% masy), stratosferę, mezosferę, jonosferę oraz egzosferę. W przypadku troposfery obserwowany jest spadek temperatury średnio o 6°C na każdy km. W stratosferze panuje stała temperatura -55C, zaś w mezosferze od -66°C do 0°C. Na powierzchni planety temperatura podnosi się o 3°C wraz ze wzrostem głębokości o 100m.
   
  
  4.Mars
                              Mars – czwarta według oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego. Nazwa planety pochodzi od imienia rzymskiego boga wojny – Marsa
  
   Czwartą ostatnią planetą ziemską jest Mars, zwany również Czerwoną Planetą. Jego orbita o mimośrodzie równym 0,09 jest nieco bardziej eliptyczna od orbity Ziemi. Średnia odległość Marsa od Słońca wynosi 228 mln km. Czerwoną barwę planeta zawdzięcza głównie wysokiemu udziałowi w skorupie tlenków żelaza. Mars ma, oprócz Ziemi, najbardziej zróżnicowaną strukturę powierzchni wśród planet Układu Słonecznego. Ponad częściowo bardziej starą, pokrytą kraterami powierzchnią wznoszą się góry mające do 24 km wysokości, a równiny przecinają kaniony długości 4000 km i głębokości 7 km. Znaleziono poza tym ślady dawnych i współczesnych procesów erozyjnych. Atmosfera Marsa jest jednak w porównaniu z ziemską niezwykle rzadka. Jej ciśnienie na powierzchni Czerwonej Planety nie przekracza 1% ciśnie nia atmosferycznego Ziemi na poziomie morza. Marsjańska atmosfera składa się w 95% z dwutlenku węgla; reszta to azot, argon oraz śladowe ilości tlenu i pary wodnej. Średnia temperatura na Marsie wynosi około -55°C. W ziemie spada mniej więcej do -130°C, natomiast latem osiąga na stronie dziennej 27°. 
  
  

  	5.Jowisz
  	Jowisz i wielka czerwona plama
  	Jowisz – piąta w kolejności oddalenia od Słońca i największa planeta Układu Słonecznego. Jego masa jest nieco mniejsza niż jedna tysięczna masy Słońca, a zarazem dwa i pół raza większa niż łączna masa wszystkich innych planet w Układzie Słonecznym Średni promień Jowisza wynosi ok. 71000km i jest jedenaście razy większy od promienia Ziemi. Różnica pomiędzy promieniem równikowym a biegunowym jest bardzo duża, bo ok. 4500km, a jest to spowodowane szybkim ruchem wirowym planety. Obrót wokół własnej osi zajmuje Jowiszowi 9,9 godziny. Jowisz krąży wokół Słońca w odległości 778,4 mln km po swojej orbicie. Obieg wokół Słońca zajmuje mu 11 lat 315 dni. Masa planety wynosi 1,9x10 27 i jest ona prawie 320 razy większa od masy Ziemi oraz stanowi ona 0,001 masy Słońca. Gęstość Jowisza wynosi 1,3g/cm3 i jest ona czterokrotnie mniejsza od gęstości Ziemi. Mimo tego Jowisz osiąga ogromną masę, dzięki swoim rozmiarom.
  Materia tworząca Jowisza znajduje się w stanie płynnym do głębokości aż 57000km. Stałe jądro planety jest, więc niewielkie w porównaniu z całą wielkością Jowisza. Składa się ono prawdopodobnie z żelaza, krzemianów i lodu.             Zauważono, że Jowisz wypromieniowuje więcej energii, niż jej otrzymuje od Słońca. Uważa się, że Jowisz w ten sposób oddaje wewnętrzne ciepło nagromadzone podczas powstawania (z uwagi na jego rozmiar czas potrzebny do ostygnięcia materii jest bardzo długi).         „Voyager” odkrył również, że Jowisz  podobnie jak Saturn, Uran i Neptun jest otoczony pierścieniem. Został on odkryty w marcu 1979 r. Pierścień ten znajduje się na orbicie w odległości 57000 km. Nie był tak długo wykryty, gdyż jego gęstość jest miliard razy mniejsza od gęstości pierścieni Saturna. Na razie nie znane są jego rozmiary.       Jowisz ma co najmniej 16 naturalnych satelitów. Cztery najważniejsze zostały odkryte przez Galileusza a pozostałe dwanaście krąży w odległości od Jowisza pomiędzy 130000 a 24 mln km. Ich podobieństwo do planetoid jest znaczne i sądzi się również, że tak jak w przypadku satelitów Marsa, zostały one przechwycone z pasa planetoid przez Jowisza.
  	6.Saturn
  	W odległości mniej więcej dziesięciokrotnie przekraczającej dystans dzielący Ziemię od Słońca obiega je Saturn, druga co do wielkości planeta Układu Słonecznego. Również on jest gazowym olbrzymem, tak że budową, składem chemicznym i bilansem energetycznym praktycznie nie różni się od Jowisza. Ma ogromną masę, około 95 razy większą od masy Ziemi, lecz jego średnia gęstość jest mniejsza niż wody. Ponieważ Saturn bardzo szybko obraca się wokół własnej ori (raz na 10,23 godziny), wskutek działania siły odśrodkowej jest na biegunach wyraźnie spłaszczony: promienie równikowy i biegunowy różnią się mniej więcej o 11%. Najbardziej charakterystyczną cechą Saturna jest otaczający go w płaszczyźnie równika system pierścieni
  	Saturn jest z ostatnią z planet widocznych okiem nieuzbrojonym. Wygląda jak jedna z najjaśniejszych gwiazd nieba. Obiega Słońce w okresie 29,5 lat w odległości ponad 1,4 mld km. Okres obrotu Saturna wokół osi jest krótki i wynosi niewiele ponad 10 godz. dlatego planeta jest spłaszczona.
  	Na tarczy planety wyróżniają się pasma chmur, podobnie jak na Jowiszu. Podobny jest również ich skład chemiczny, a także skład chemiczny całej atmosfery Saturna. Temperatura powierzchniowych warstw atmosfery wynosi około 165°C i jest około 30° wyższa od temperatury, którą miałaby ta warstwa planety w przypadku, gdyby była ogrzewana tylko przez Słońce.
  	Sondy Voyager sfotografowały wielokrotnie księżyce Saturna. Księżyce Saturna, podobnie jak inne, są pokryte kraterami uderzeniowymi. Na jednym - Iapetus udało się dostrzec coś w rodzaju białych czap biegunowych, na innym - Dione zauważono białe smugi, jakby pęknięcia skorupy wypełnione lodem. Powierzchnie niektórych księżyców wykazują bogatą przeszłość geologiczną. Największy z Księżyców Saturna, Tytan, ma atmosferę. Teraz jednak udało się zauważyć oprócz ujawnionego już dawniej metanu także azot, który jest głównym składnikiem (94%) atmosfery Tytana. Ciśnienie przy powierzchni gruntu wynosi około 1500 hPa, a temperatura nieco poniżej 100 K.
  	7.Uran
  W odległości prawie 2,9 mld km krąży wokół Słońca Uran, obiegający je w ciągu 84 lat. Okres obrotu wynosi około blisko 17 godz., co stało się przyczyną powstania spłaszczenia planety. Średnica planet wynosi ponad 51 tys. km, a jej masa jest tylko 14,5 razy większa od ziemskiej. Uran jest zatem znacznie mniejszy od Jowisza czy Saturna, ale jego udowa fizyczna jest bardzo zbliżona do budowy tych dwóch planet, niż do budowy planet ziemiopodobnych
  	Orbity wszystkich znanych księżyców Urana leżą w płaszczyźnie jego równika, są więc prawie prostopadłe do orbity Urana. Temperatura Urana wynosi około -210°C i praktycznie odpowiada równowadze miedzy ciepłem otrzymywanym ze Słońca i wypromieniowanym.
  	W atmosferze planety dominuje wodór, stwierdzono również pewien procent metanu. Oś obrotu Urana tworzy kąt zaledwie 8° z płaszczyzną jego orbity. Ściśle, nachylenie równika planety do orbity wynosi 98°, co oznacza, że Uran ma obrót wsteczny.
  	W dniu 24 stycznia 1986 r., a więc bez mała 205 lat po odkryciu Urana przez Williama Herschela, przeszła koło tej planety w odległości 81 tys. km sonda Voyager 2, wystrzelona z Ziemi w 1977 r. Warunki przejścia nie były korzystne ze względu na 98° nachylenie równika (i orbit księżyców) Urana do ekliptyki. Skróciło to znacznie czas sondażu
  	8   Neptun                  Neptuna, ósma z kolei planetę od Słońca, odkrył 23 września 1846 roku astronom Johann G. Galle w gwiazdozbiorze Koziorożca, w pobliżu gwiazdy μ Cap. Planeta była odległa tylko o 52' od miejsca obliczonego teoretycznie przez astronoma francuskiego Urbaina J. Leverriera, wybitnego specjalistę od zagadnień mechaniki nieba. Obliczenia dokonano na podstawie zakłóceń Urana. nieregularności w ruchu Urana zainteresowały również angielskiego astronoma i matematyka Johna C.Adamsa, który niezależnie od Leverriera doszedł do wniosku, że wywołuje je nie znana dotąd planeta. Adams obliczył orbitę nieznanej planety o osiem miesięcy wcześniej niż Leverrier i zwrócił na nią uwagę dyrektorów obserwatorium w Cambridge i Greenwich. Obydwaj jednak nie dowierzali młodemu Adamsowi i jego obliczeniom. W ten sposób planeta musiała poczekać aż do ukazania się pracy Leverriera w czerwcu 1846 roku i do zainteresowania się nią przez Gallego. Odkrycie ósmej planety było wielkim triumfem teorii grawitacji Newtona i należy do czołowych odkryć naukowych w historii ludzkości. Neptun ma 13 naturalnych satelitów. Dwa pierwsze odkryte to Tryton i Nereida. Tryton jest najprawdopodobniej jednym z największych księżyców w Układzie Słonecznym. Wartość jego średnicy wynosi 2706,8 km. Tryton obiega Neptuna w kierunku wstecznym, w odległości 347 500 km , po robicie kołowej o nachyleniu 160° względem ekliptyki. Niewykluczone, że ma atmosferę składającą się głównie z metanu. Te zmiany jasności księżyca objaśniamy istnieniem na jego powierzchni dwóch jasnych obszarów położonych naprzeciw siebie. Tryton może być obserwowany w średniej wielkości teleskopie. Odkrył go astronom angielski William Lassell w 1846 roku, wkrótce po odkryciu Neptuna Neptun bardzo przypomina Urana. Obie te olbrzymie planety są do siebie podobne nie tylko pod względem rozmiarów, ale i budowy. Atmosfera Neptuna składa się głównie z wodoru cząsteczkowego; chmury tworzy metan i amoniak. Wydaje się, że zachmurzenie na planecie zależy od pory roku. Zmiany pór roku na neptunie, związane z nachyleniem jego osi obrotu do płaszczyzny orbity planety wokół Słońca, przejawiają się także zmianami w natężeniu jego promieniowania podczerwonego. Powierzchnia planety jest pokryta lodem i zestalonym amoniakiem. Temperatura powierzchni wynosi -200°C. Wnętrze Neptuna zawiera prawdopodobnie niewielkie jądro kamienne o masie równej 1-2 masom Ziemi i średnicy nie przekraczającej 1000 km. Gęstość jądra oceniamy na 4,5-5 g/cm3. Ciśnienie we wnętrzu planety sięga mniej więcej 7-8 × 106 MPa, a temperatura przekracza 12 000K.  9. Pluton, planeta karłowata  O odkryciu Neptuna astronomowie zauważyli, że obserwowane odchyłki w ruchu Urana nie mogą być wywołane tylko przez tę planetę. Co więcej, podobne zaburzenia zaobserwowano również w ruchu samego Neptuna. Powstało więc pytanie, czy przyczyną rozbieżności pomiędzy teorią i obserwacjami nie jest przypadkiem dalsza nieznana planeta. Odpowiedź na to pytanie usiłowali znaleźć astronomowie amerykańscy: Percival Lowell i William H. Pickering. Z zaburzeń Urana i Neptuna w 1905 roku Lowell obliczył orbitę dalszej planety i usilnie zaczął jej poszukiwać na niebie. Nie dożył jednak jej odkrycia: po żmudnych poszukiwaniach planetę odnalazł młody asystent Obserwatorium Lowella. Clyde Tombaugh, na kliszy wykonanej 18 lutego 1930 roku. Planeta leżała w gwiazdozbiorze Bliźniąt, oddalona o 6° od przewidywanej prze Lowella pozycji. Po kilku tygodniach dalszych obserwacji, w 75 rocznicę urodzin Lowella 13 marca 1930 roku, Obserwatorium Lowella wydało oficjalny komunikat o odkryciu nowej planety. Na skutek zbiegu okoliczności zdarzyło się to dokładnie w 149 lat po tym, jak Herschel odkrył Urana w tym samym gwiazdozbiorze. 31 października 2005 roku ogłoszono o odkryciu dwóch kolejnych niewielkich księżyców Plutona. Zostały one zaobserwowane na zdjęciach wykonanych przez teleskop Hubble'a w dniach 15 maja i 18 maja 2005. Księżyce otrzymały nazwy Hydra i Nix. Okrążają one Plutona odpowiednio w odległości około 64700 km (Hydra) i 49400 km (Nix) od planety w tej samej płaszczyźnie co Charon. Średnicę księżyców szacuje się na 100 do 160 km. Obserwowana wielkość gwiazdowa wynosi 23m i jest 5000 razy mniejsza od Plutona. W dniu 15 lutego 2006 zespół astronomów pod kierownictwem Hal Weavera oraz Alana Sterna przeprowadził dalsze obserwacje nowoodkrytych księżyców przy użyciu teleskopu Hubble'a. Dalsze obserwacje przy użyciu teleskopu Hubble'a mają zostać przeprowadzone 3 marca.  Pluton obiega Słońce w tym samym kierunku, co planety klasyczne, ale obraca się przeciwnie niż one (z wyjątkiem Wenus i Urana). Średnia odległość Plutona od Słońca wynosi 39,5 AU, jednak silnie ekscentryczna orbita o mimośrodzie 0,248 sprawia, że podczas największego zbliżenia planeta znajduje się w odległości 29,7 AU od rodzimej gwiazdy, czyli bliżej niż Neptun. Ostatnio takie zbliżenie miało miejsce od 7 lutego 1979 do 11 lutego 1999. Wynikać może stąd przekonanie, że orbity obu planet przecinają się, jednak jest ono błędne, jako że opiera się na wyobrażeniu ruchu tych ciał w jednej płaszczyźnie. W rzeczywistości orbita Plutona jest nachylona 17° do ekliptyki. Pluton pozostaje z Neptunem w rezonansie orbitalnym 3:2, co oznacza że na 2 obiegi Plutona przypadają 3 Neptuna. Prędkość obiegu planety podlega bardzo dużej amplitudzie: w czasie gdy znajduje się on najbliżej Słońca (peryhelium), jest prawie dwa razy większa niż w aphelium. Z początkiem ostatniej dekady ubiegłego stulecia odkrywano coraz więcej obiektów transneptunowych. Pierwszym takim obiektem, po Plutonie i jego satelicie, był (15760) 1992 QB1. Liczba znanych plutonków wzrasta z każdym rokiem. Tempo odkrywania tych obiektów stawia pytanie: czy Pluton jest najmniejszą planetą, czy największym transneptunem? Kolejne obserwacje dowodziły istnieniu wielu obiektów, jednak za każdym razem były to ciała wielokrotnie mniejsze od Plutona, co utwierdzało jego pozycję. Największa znana wówczas planetoida - Ceres - posiadała średnicę 950 km. Przełom nastąpił w 2002 - wtedy to odkryto 50000 Quaoar ze 1240 km średnicą, stanowiącą ponad połowę średnicy Plutona. Inne ważne odkrycie - 90482 Orcus, ze średnicą większą od Quaoara poddało w wyraźną wątpliwość rangę dziewiątej planety. W 2004 odkryto obiekt niesłychanie daleki naszej gwieździe o niebywałych rozmiarach. 90377 Sedna, bo tak go później nazwano, posiada średnicę 1800 km. Wszystkie te obiekty swoimi rozmiarami dorównywały Plutonowi i znacznie osłabiały jego pozycję. Ten precedens stawia pytanie o definicję planety. W XIX w. każdą odkrytą asteroidę (1 Ceres, 2 Pallas, 3 Juno oraz 4 Westa) ówcześni ludzie automatycznie uznawali za planetę, głównie za sprawą braku możliwości dokładnego pomiaru wielkości obiektu). To samo tyczyło się asteroidy 5 Astraea odkrytej w 1845 (na rok przed odkryciem Neptuna), którą również potraktowano jako planetę. Jednak w kolejnych latach odkrywanie coraz większej ilości asteroid (krążących między orbitami Ziemi i Jowisza) spowodowało, że określanie ich planetami stało się nieaktualne i błędne. Owe obiekty po prostu przypisano do szerszego grona pasa planetoid. 24 sierpnia 2006 r. Międzynarodowa Unia Astronomiczna uznała, że zgodnie z nową definicją, Pluton nie jest planetą. Dla określenia statusu Plutona i innych spornych obiektów stworzono pojęcie  Planety Karłowatej   Odkrywca Clyde W. Tombaugh Data odkrycia 18 lutego 1930 r Charakterystyka orbity Średnia odległość od Słońce 5 906 376 272 km (39,481 686 77 AU) Długość orbity 36,530 Tm (244,186 AU) Mimośród 0,248 807 66 Peryhelium 4 436 824 613 km (29,658 340 67 AU) Aphelium 7 375 927 931 km (49,305 032 87 AU) Okres orbitalny 90 613,306 dni (284,09 lat) Okres synodyczny 366,74 d Średnia prędkość orbitalna 4,666 km/s Maksymalna prędkość 4,112 km/s Minimalna prędkość 3,676 km/s Inklinacja 17,142° Satelity naturalne 3 Charakterystyka fizyczna Średnica 2274 km Powierzchnia 1,795 × 107 km2 Objętość 7,15 × 107 km3 Masa 1,25 × 1022kg Gęstość 1,75 g/cm3 Przyspieszenie 0,58 m/s2 (0,059 g) Prędkość ucieczki 1,2 km/s Okres rotacji 6d 9h 17m 35s (6,387 dnia) Prędkość obrotu na równiku 47,18 km/h Nachylenie osi 122,54° Deklinacja -9,09° Albedo 0,3 Temperatura powierzchni 33 K(min) 44 K(śred.) 55 K(max) Skład atmosfery Ciśnienie atmosferyczne 0,15-0,30 Pa Skład azot, metan Przepraszam za tą wielką dziurę, ale coś mi się stało ;)